Blog

Het is altijd leuk om in de winter creatief bezig te zijn met fotografie.
In de winter slaat mijn creatieve brein op hol en verzin ik altijd leuke dingen om vast te leggen.
Maar altijd ontbreekt het aan tijd om dit allemaal te doen.
Maar zo nu en dan trek ik er met een paar vrienden op uit om wat leuks te gaan doen.
Al een aantal jaren maak ik graag foto’s met vuur.
Dit hebben jullie met enige regelmaat op mijn Facebook pagina kunnen zien en ook op deze website staan er foto’s waarbij vuur een belangrijk onderwerp is.
Gisteren op pad geweest met Nico Rijsman, Fred Wormsbecher en Gijsbert Tukker.
Het was erg koud maar het was zeker de moeite om deze kou te trotseren.

Mij wordt vaak gevraagd hoe ik dit soort vuur maak.
Eigenlijk is het heel simpel, ik zal het uitleggen.
Vroeger heb ik als klein jochie, tot grote angst van mijn ouders, vaak met vuur gespeeld.
Eén van mijn favoriete dingen om in de fik te steken was staalwol.
Misschien hebben jullie dit ook wel eens geprobeerd, staalwol brand dan wel niet maar het staal gaat gloeien en “brand” helemaal op.
Door er extra zuurstof toe te voegen gaat het staal heel hevig gloeien en verbrand.
Wat ik doe is het volgende.
Ik koop bij de Blokker de goedkoopste stalen garde (om slagroom mee te kloppen) van een gemiddeld tot groot formaat.
Deze garde doe ik aan het handvat aan een touw of ketting, vaak zit er aan het uiteinde van de garde een oog.
Dit touw of ketting maak ik ongeveer 1 meter lang.
In de garde toe ik een klein bolletje staalwol.
Dit staalwol moet je een beetje luchtig/fluffy maken zodat het zuurstof er goed doorheen kan.

Vervolgens steek je met een aansteker de staalwol aan, een klein beetje is al voldoende.
Dan ga je cirkels draaien met de garde.
Let wel op, de vuurspetters vallen naar beneden en doen erg veel pijn als ze op je hoofd terecht komen, ik spreek helaas uit ervaring.
Van te voren moet je kijken waar de wind heen gaat zodat je veilig kunt draaien.
Zet eventueel een pet of must op om te voorkomen dat je brandplekken op je hoofd krijgt.
Een oude jas is ook geen overbodige luxe in deze.
Uiteraard moet je ook bewust zijn van je omgeving, ga niet op een droog grasveld staan of andere droge groenvoorziening.
Ook auto’s en je meubels in huis houden niet van deze spetters, dus graag dit wel op een verstandige plek doen.
De camera zet ik op een veilige afstand op een statief en ik bedien hem met een afstandsbediening.
De sluitertijd zet ik op 10 seconden en het diafragma afhankelijk van hoeveel licht ik van de omgeving mee wil laten spelen op de foto.
ISO waarde zo laag mogelijk om ruis te voorkomen.
Ga het eens proberen, het is leuk om te doen.

Vivian Maier

  Bron foto: internet

Heel bijzonder vind ik het verhaal van de Amerikaanse Vivian Maier.

Zij was in de jaren 50 een nanny voor een welgestelde familie in Chicago en New York.
In haar vrije tijd fotografeerde zij mensen op straat.
Haar belangstelling ging uit naar de fotografie, maar niemand wist wat ze maakte.

Met haar Rolleiflex camera maakt Vivian Maier circa honderdduizend foto's van het straatleven in Amerika.
Pas na haar dood in 2009 werd Maiers archief op een opslag veiling ontdekt en tegenwoordig geldt ze als een belangrijke fotografe.
Wanneer Vivian Maier klaar is met haar werk als nanny, gaat ze met haar camera de straten van Chicago en New York op om mensen te fotograferen.
Niet alleen de rijken, die mooi uitgedost flaneerden, zette ze op de gevoelige plaat, maar vooral de minder bedeelden fotografeerde ze.
Straatkinderen, zwarte dienstmeisjes en op winkelstoepjes bivakkerende zwervers.

Bron foto's: internet

Vivian Maiers vindingrijke en humoristische manier van kijken doet denken aan het werk van fotografen als Berenice Abott en Weegee.
Opvallend is echter dat Maier haar foto's angstvallig verborgen hield voor de mensen in haar omgeving.

In de prachtige documentaire Op zoek naar Vivian Maier gaan regisseur John Maloof en producer Charlie Siskel op pad om het mysterie van Vivian Maier te ontrafelen.
Naarmate zij meer mensen ontmoeten die haar gekend hebben, rijzen er vragen.
Haar oud-werkgevers blijken met gemengde gevoelens terug te denken aan Maier.
Hoewel recensenten, galeries en het publiek inmiddels grote waardering hebben voor het werk van Maier, vragen de families voor wie ze werkte zich af of hun nanny al deze aandacht wel prettig gevonden zou hebben.

Deze documentaire hieronder geeft een prachtig beeld van de mysterieuze Vivian Maier.
Voor mij zijn de foto's van haar een onuitputtelijke bron van inspiratie.

Marcel Walinga

Eén van mijn grote hobby’s is Formule 1.
Daarbij bezoek ik diverse formule circuits binnen Europa.
Bijna elk jaar ga ik wel naar Spa Francorchamps in Belgie.
Het circuit, van ruim 7 kilometer, ligt tussen en op de heuvels van de Belgische Ardennen.
De weersomstandigheden kunnen nogal behoorlijk wisselvallig zijn.
Het kan zo maar zijn dat het op start/finish regent en aan de andere kant van het circuit het compleet droog is.
Maar dat is het leuke van dit circuit, het hoort gewoon bij dit circuit.
En stiekem hoop ik altijd dat het er dan ook regent, al is dat niet altijd even prettig als je er heen wilt gaan om foto’s te maken.

Doordat het circuit zo lang is zijn de afstanden die je moet lopen dus behoorlijk groot.
Het stijging percentage tussen de heuvels is vaak dusdanig groot dat je af en toe even een adem pauze moet inlassen.

De zware tas met camera spullen en statief helpen ook niet echt mee.
Het is altijd ontzettend leuk om te zien wat mensen allemaal meenemen naar het circuit, om de wedstrijd droog te kunnen aanschouwen.
Trappen, ladders en steigers zijn eerder regel dan uitzondering.
Het is daarom zaak dat je vroeg op het circuit aanwezig bent om een mooie plek te bemachtigen.
Ik wil graag foto’s maken die uit zo veel mogelijk verschillende camera punten zijn gemaakt.
Anders worden de beelden een beetje eentonig.

Ik ben niet echt voor één bepaalde rijder of een bepaald team.
Ik kan altijd enorm enthousiast worden van een coureur die mooie actie op de baan laat zien.
Er zijn een paar bochten op het circuit die mijn favoriete zijn.
Dat is de beroemde en beruchte bocht “Eau Rouge” en de “Busstop Chicane” dit ook omdat beide bochten mooi zijn te fotograferen.

Dit jaar is de kleurstelling van het circuit veranderd, dit heeft te maken met de hoofdsponsor.
Voorgaande jaren was het biermerk “Fosters” hoofdsponsor hierdoor was de kleurstelling van het circuit altijd blauw wit, alle boarding en chicanes waren dan blauw wit geverft.
Dit jaar was de hoofdsponsor “Shell”, dus nu was alles rood/geel geschilderd.
Dit gaf weer een nieuwe uitdaging om leuke kleurcombinaties te maken met de verschillende kleuren van de auto’s.
Op vrijdag zijn er 2 vrije trainingen van beide 1,5 uur.
Ik heb van te voren bedacht waar ik foto’s wil gaan maken.
Ik wil flexibel zijn omdat het kan gaan regenen waardoor het licht tussen te bomen anders kan zijn.
Het licht is dan behoorlijk laag zodat het moeilijk wordt om met korte sluitertijden te werken.
Ik kan natuurlijk met een hogere iso waarden gaan werken maar dan worden de foto’s bij hoge snelheden vaak minder scherp.
Ik werk bijna altijd tussen de iso 100 en 400 als het om hoge snelheid foto’s gaat.
Als ik foto’s maak op hoge snelheid dan is mijn favoriete lensmaat tussen 150 en 300 mm.
Hierbij is de afstand tussen de auto en de camera ongeveer 20 meter.
Als je met een kleinere lensmaat gaat werken en je wilt toch de auto kadervullend krijgen dan zul je dichterbij moeten gaan staan.
Hierbij is het dan bijna onmogelijk om de auto te volgen in zijn beweging bij snelheden van meer dan 300 km per uur.
Het is leuk om te experimenteren met wat langere sluitertijden zodat de foto wat meer “snelheid” krijgt.

De foutmarge wordt dan wel wat groter maar het is digitaal dus je gooit de onscherpe foto’s gewoon weg.
Mijn camera kan 8 frames per seconden maken, je zou verwachten dat ik hier dan gebruik van maak maar dat doe ik juist niet.
Er kleven 2 nadelen aan, je focus/scherpte van de foto zit er vaak net iets naast bij zulke hoge snelheden.
En je hebt aan het einde van de dag zoveel materiaal wat je allemaal moet uitzoeken.
Wat ik doe is mijn camera volledig handmatig instellen.
Ik stel handmatig scherp op één punt op de baan, diafragma op maximale grote en maak 1 of 2 proef foto’s om de sluitertijd en witbalans in te stellen.
Ik wil zo min mogelijk de foto’s bewerken in de nabewerking dus ik probeer de witbalans en belichting zo mooi mogelijk in te stellen.
Mijn camera kan 2 formaten tegelijk opslaan, er zitten 2 geheugenkaarten in.
Op de ene sla ik ze op in “JPG” op de andere in “RAW”.
Naderhand thuis bewaar ik dan alleen de RAW foto’s die het nabewerken waard zijn, de rest gooi ik dan weg, JPG’s bewaar ik dan uiteraard.
Op het moment dat de auto voorbij komt druk ik 1 foto af op het stuk waar ik scherp heb gesteld.
Hierbij controleer ik de belichting, ook aan de hand van het diagram, en maak eventueel aanpassing aan de belichting.
Als het zo donker en somber weer is hoef ik alleen maar wat te variëren in sluitertijden.
Bij omstandigheden met veel zon moet je zelfs gaan werken met ND grijs filters (neutral density) om toch met hoge snelheid te kunnen fotograferen.
Afhankelijk van de “zoninval” gebruik ik dan ook altijd een polarisatie filter.
Als er tijdens de vrije training even een periode is dat er niet veel wagen op de baan zijn dan verplaats ik naar een andere positie om wat meer variatie of ander licht te krijgen.
Licht kan het verschil maken tussen een mooie top foto of een gewone foto.
Ik had een mooie plek gevonden waarbij de zon heel flauw wat door de bomen heen kwam.
Stelde mezelf daar op maakte wat proef foto’s , het licht was hier echt fantastisch.
2 minuten later trok de zon weg en begon het te motregenen, en waren de foto’s totaal anders dan de proef foto’s
Jammer. Maar ook daar valt wel wat van te maken.

Ook een regenhoes voor je camera en een waterdichte camera tas is geen overbodige luxe in deze omstandigheden.
Aan het einde van de dag heb ik in de auto al mijn apparatuur uitgelegd op de achterbank en bijrijders stoel om te laten drogen.
Als je de natte spullen in de tas laat zitten tot je thuis bent heb je grote kans dat er condens gaat ontstaan in je lenzen.
Met een droge handdoek alles droogmaken en zet de airco in de auto op maximaal.
Thuis aangekomen begint het uitzoeken van het materiaal,
Het was een vruchtbare dag, er zat mooi beeldmateriaal bij.

Marcel Walinga

De wintermaanden duren voor een fotograaf altijd te lang.
De momenten voor een goede buitenfoto zijn s'winters altijd minder dan in de andere seizoenen.
Wat ik dan leuk vindt is het maken van tabletop foto’s.
Het enige wat je eigenlijk nodig hebt is een camera een onderwerp en goed licht.
Het licht hoeft niet eens flitsers of ander kunstlicht te zijn maar met goed noorderlicht is het heel gemakkelijk werken.
Het enige wat je dan nog nodig hebt is iets waarmee je het licht kunt reflecteren. Vaak is een blanco A4 velletje papier al voldoende.
Veel van de producten die ik dan fotografeer zijn dingen uit mijn omgeving.
Het mooie zit hem vaak in de details.

Marcel Walinga